ABDULVAHAP SAKAR: “ATATÜRK’ÜN YÜZÜ DAHA SANKİ ŞİMDİ GÖRMÜŞÜM GİBİ GÖZÜMÜN ÖNÜNDE”
ABDULVAHAP SAKAR: "ATATÜRK'ÜN YÜZÜ DAHA SANKİ ŞİMDİ GÖRMÜŞÜM GİBİ GÖZÜMÜN ÖNÜNDE"
Abdulvahap Sakar 84 yaşında. 1938 yılının Ocak ayında, Atatürk’ün Osmaniye’yi ziyareti sırasında, onu tren istasyonunda karşılayanlardan. Abdulvahap Sakar “Yüzü daha sanki şimdi görmüşüm gibi gözümün önünde” diye anlatıyor o günü. O sıralar 14 yaşında olduğunu ve Atatürk’ün Osmaniye’ye geleceğini duyan herkesin tren istasyonuna akın ettiğini söyleyen Abdulvahap Sakar: “elini öpebilmeyi çok istedim ama olmadı.”
Atatürk hangi yıl geldi Osmaniye’ye?
Bugün gibi hatırlıyorum. 1938 yılın Ocak ayıydı. Zaten o yılın Kasım ayında da vefat etti.
O günü bize biraz anlatabilir misiniz?
“Atatürk geliyor” dediler. Herkes yollara düştü. Ben de düştüm yola. O zamanlar ayakkabı falan yoktu. Babam bana Adana yemenisi almıştı. Postanenin oraya gelince baktım ki yol çamur. Çamurdan geçtim. İstasyona gelince yıkadım bir güzel ayakkabıyı. İstasyona gelip herkesle birlikte beklemeye başladım. Kadirli yolunun o taraftan acı bir düdük sesi geldi. Anladık ki tren geliyor. Atatürk beyaz bir trenle geldi. İstasyonda durdu tren. Atatürk inmedi trenden. Kollarını pencereye koydu. Halk doldu pencerenin önüne. Herkesle konuştu. Kim olduklarını, ne iş yaptıklarını sordu.
O sırada hiç unutamadığınız bir konuşma oldu mu?
Oldu tabii. Adamın birine dedi ki: “Sen ne iş yaparsın?” Adam da: “Ben muallim beyim.” dedi. “Nerelisin?” dedi. Muallim “Bor’luyum”dedi. Atatürk: “Bor ne demek?”dedi. Adam da “Niğde’nin kazası” dedi. Arka taraftan bir çocuk parmak kaldırdı. Çocuğa sordu: “Bor ne demek oğlum?”dedi. Çocuk: “Paşam, ekilmeyen, sürülmeyen yere bor deriz.” dedi. “Aferin oğlum” dedi çocuğa. Sonra o çocuğu trene aldılar, okutmak için götürdüler.
Atatürk ne kadar süre kaldı burada?
Yarım saat falan kaldı. Zaten hastaydı. Yüzünden belli oluyordu hastalığı.
Çok insan geldi mi Atatürk’ü görmeye?
Gelmez mi? Osmaniye’nin hemen hemen hepsi geldi. İstasyon çok kalabalıktı.
Heyecanlandınız mı?
Nasıl heyecanlanmam? Herkes çok heyecanlıydı. Herkes Atatürk’ü görmek istiyordu. “Paşam” diye diye elini öpmek istiyordum. Ama jandarmalar sokmadılar oraya, yaklaştırmadılar. Uzaktan görebildik.
O zamanlar, siz çocukken, Atatürk hakkında neler konuşuluyordu?
Onu herkes merak ediyordu. Herkes “Atatürk olmasa Türkiye olmazdı.” diyordu. Türkiye’yi Türkiye yapan o.
Savaş yıllarını yaşınız dolayısıyla siz anımsamıyorsunuzdur ama size büyükleriniz savaş yıllarına dair anılarını anlattılar mı?
Babam anlatırdı. Babam Yemen’de askermiş. Oradan gelince Çanakkale’ye gitmiş. Derdi ki; “Atatürk hücum emrini verdi. Rampadan aşağı bir buçuk saat hü
cum ettik, bir parça toprağa basmadık. Ceset tepeledik. Her yer ceset doluydu. Oluk gibi kan akıyordu. Atatürk demiş ki; “Ben size hücum emri vermedim, ben size ölüm emri verdim.”demiş. Babam çavuşmuş. Dede Çavuş derlerdi.
Savaşa dair size anlatılan başka anılar var mı?
Osmaniye’yi Fransızlar işgal edince Osmaniyelilerden bazıları “Fransız Osmaniye’yi teslim aldı. Silahınızı bırakın.”demiş. Rahime Hatun mavzeri çevirmiş “Osmaniye’yi teslim aldıysa bizi de teslim almadı ya” demiş. Bırakmamışlar silahları. O zamanlar çeteler varmış. Savaşmışlar, teslim olmamışlar.
Atatürk vefat ettiğinde neler oldu Osmaniye’de?
Herkes ağlıyordu. Kadın, erkek, çoluk çocuk herkes. Aşık Veysel ağıt yaktı Atatürk’e: “Atatürk’ün eserleri, söylenecek bundan keri…” diye. Bütün dünya “ah çekti”, vatan ağladı Atatürk ölünce. Onu kimse unutmadı. Ben bunca yıl sonra hala bugün görmüşüm gibi hatırlıyorum yüzünü. Dedim ya;Atatürk olmasa Türkiye bugün Türkiye olmazdı.
